- دوشنبه ۲۷ بهمن ۹۹
- ۱۸:۱۰
کثرت و پراکندگی پیروان در شهرهای دور و نزدیک و کثرت مراجعات و عدم دسترسی به امام به خاطر محدودیت‌ها و مراقبت‌ها علیه امام هادی (ع)، او را بر آن داشت تا در مراکز شیعه نمایندگان و وکلایی از طرف خود تعیین کند و مردم را از وجود چنین وکلا و نمایندگانی با خبر سازد.
وکلایی که عمدتاً از چهره‌های محترم بودند، عبارت‌اند از: حسن بن راشد بغدادی [۷]، ایوب بن نوح [۸]، علی بن جعفر همانی [۹]، جعفر بن سهیل [۱۰]، عثمان بن سعید عمری [۱۱]، علی بن حسین بن عبد ربّه [۱۲]، علی بن مهزیار اهوازی [۱۳] و علی بن ریّان [۱۴].
رجال نویسان و تراجم نگاران در وثاقت هر یک از وکلا سخنانی را یادآور شده‌اند که به گفته شیخ طوسی و کشی و دیگران، اینان یا وکیل امام قبل بوده‌اند و یا وکالت از امام دیگر داشته‌اند، ضمن اینکه برخی از آنها، از یاران یک یا دو امام نیز بوده‌اند؛ مثلاً درباره حسن بن راشد گفته‌اند که وی از یاران امام جواد و امام صادق (ع )[۱۵] و نیز ایوب بن نوح که وکیل امام هادی و امام حسن عسکری بوده است [۱۶]. درباره علی بن جعفر نیز چنین گفته‌اند [۱۷] و درباره جعفر بن سهیل آورده‌اند که وکیل امام هادی و امام عسکری و امام زمان (ع )[۱۸] و نیز عثمان بن سعید وکیل امام هادی و امام عسکری (ع) بوده‌اند .[۱۹]
امام هادی (ع) از روزی که به اجبار در سامرا اقامت گزید، هجده سال تحت نظارت و مراقبت شدید مزدوران حکومت عباسی‌ها قرار گرفت. با وجود این کنترل شدید، او هرگز دست از هدایت امت اسلامی به ویژه پیروان و شیعیان برنداشت
از مطالعه و دقت در احکام وکلا و نمایندگان امام هادی (ع) نکات زیر به دست می‌آید:
یک: از وکلا می‌خواست تا هر یک در محدوده منطقه خویش عمل و از گرفتن اخذ وجوه از دیگر مناطق خودداری کنند؛
دو: از برخی نمایندگان خواست تا رابطه‌شان را با دیگر وکلا کاهش دهند؛
سه: پرداخت وجوه به نمایندگان تعیین شده؛
چهار: مراجعه به وکلا برای انجام کارهای شرعی حضوراً یا به وسیله مکاتبه .[۲۰]
- ۲۸
